Onlangs deed ik een oproep op LinkedIn: bij wie mag ik op de bouwplaats foto’s maken? Geweldig hoe veel reacties daar op kwamen. En de meesten stelden 1 voorwaarde; na afloop wil ik de bevindingen met je bespreken. Zonder op een individuele zaak in te gaan vielen mij een aantal zaken op. De voorbereiding van de projecten leek een stuk beter te zijn gedaan dan ik een paar jaar geleden aantrof. Vrijwel alle uitvoerders hadden er weinig opmerkingen over. Tekeningen waren beter leesbaar en steeds vaker met zekerheid actueel. Dat was gelijk het goede nieuws.
De beerput ging wijd open over 2 zaken; communicatie en verantwoordelijkheid.
De afstand tussen de mensen op kantoor en de bouwplaats lijkt steeds groter te worden. Ondanks dat velen een ochtendsessie houden op de bouwplaats, is er vanaf kantoor geen of weinig aandacht voor de verbeterpunten. Langzaam maar zeker wordt de afstand tussen de man die het bedenkt en de man die het uitvoert groter en is er veelal geen sprake van terugkoppeling.
Communicatie is cruciaal
Communicatie speelt hierbij een cruciale rol. En als er dan beknibbeld wordt op besprekingen op de bouwplaats, worden verbeterpunten niet opgepakt en komen fouten telkens terug. Een werkvoorbereider zei heel treffend: “Voorheen zat ik naast de uitvoerder, nu verscholen achter een scherm. Ik heb nauwelijks het gevoel dat ik bij het project betrokken ben.”
Vaste partners
Op diverse bouwplaatsen waren vaste ketenpartners actief. In de uitvoering zie je al snel het grote verschil; de mensen stemmen onderling op de kleinste details af. Hebben nog eens wat voor elkaar over, kennen elkaar, weten hoe de ander zijn koffie drinkt. Mooi om te zien dat de communicatie tussen de Nederlands sprekenden en de anderstaligen soms met handgebaren gebeurt, maar men is wel samen aan de slag. Samen staan ze in voor prima werk.
Samen instaan voor prima werk. Ik zet het zinnetje er nog een keer in. Want hier wringt de schoen als ik kijk naar de situatie bij projecten waar niet met vaste ketenpartners gewerkt wordt.
Bij het oprijden van de bouwplaats kon ik het gelijk al zien. Orde en netheid, maar ook de aandacht voor veiligheid waren op de bouwplaats zonder vaste ketenpartners fors minder. Op 1 bouwplaats dronken de mannen afzonderlijk van elkaar koffie, vanuit hun eigen bus. Domweg omdat fatsoenlijke schaftruimte ontbrak. Bijzonder om te zien dat dit soort ‘randzaken’ invloed hebben op de kwaliteit van het werk.
Beschadigingen
Je zag het met name terug bij beschadigingen van kozijnen en afgelakte ramen en deuren. Wegen deze herstelkosten op tegen het plaatsen van een schaftkeet? Boeiend waren de gesprekken met de uitvoerders op dit punt. Allen benoemden 1 oorzaak; niemand neemt verantwoordelijkheid voor zijn eigen werk, laat staan voor het gehele project. Trots is soms ver te zoeken. Heel bijzonder is met name dat elke medewerker die ik sprak precies een voorbeeld wist aan te wijzen waar het op dat moment fout ging op het project. Blijkbaar is de fout zien iets geheel anders dan er iets mee doen.
Kansen voor het oprapen
Verantwoordelijkheid nemen hangt wellicht ook samen met verantwoordelijkheid krijgen. En dat zou wel eens in heel kleine dingen kunnen zitten. Als gehoord worden wellicht. Een rondje lopen over de bouwplaats; hoe simpel kan het zijn. De verbetermogelijkheden liggen voor het oprapen, vragen niet om high tech, maar gewoon om een kort gesprekje, van mens tot mens. Nu we op kantoor met z’n allen aan het BIM-men zijn, is het wellicht tijd om na te denken over ketenverantwoordelijkheid. En daar hoort de stem van de uitvoering bij; die moet input geven over de effectiviteit van de ontwerpen. Wat kom je in de praktijk tegen, waar liggen kansen op verbetering en hoe geven we deze vorm.
De aannemer doet zijn best, maar kan het veelal niet alleen. De sterkste keten van projectpartners is een groep waarin met elkaar helpt en aanspreekt als het beter kan en beter moet. Dit maakt de keten sterker, door het hele project heen, vanaf kantoor tot en met de mannen op de bouwplaats.