Kees is één van de twee calculators bij een middelgrote bouwer. Het werk dat in portefeuille is, is voldoende om het bedrijf te laten bestaan, maar het geeft geen zekerheid voor de toekomst. Marges zijn er niet en de sfeer binnen het bedrijf is niet meer ‘zoals vroeger’.
Kees maakt zich zorgen, merkt dat anderen dit ook doen, maar er wordt vanuit het management niet over gesproken. Thuis wil hij zijn zorgen niet delen, maar het knaagt elke dag. Wat vooral steekt; hij maakt meer calculaties dan ooit tevoren, werkt zich een slag in de rondte, maar het resultaat is er niet naar.
Op mijn tweewekelijkse ‘rondje over de werkvloer’ kom ik Kees voor het eerst tegen. Ik zie een vol bureau en een man die achterover leunend op zijn stoel naar buiten zit te staren.
Even verderop loop ik tegen de commercieel directeur aan. Een maand geleden heb ik een uur met hem gesproken, we praten even bij. Op zijn verzoek zal ik deze dag doorbrengen bij de calculatie; hij vraagt zich af of Kees en zijn collega wel gemotiveerd zijn. Kees zit soms een uur aan een stuk naar buiten te staren. ‘Zonde van de tijd’ volgens de directeur. Als deze tijd beter benut zou worden, zou er maandelijks een extra calculatie gemaakt kunnen worden, zo is de strekking van zijn verhaal.
Vat vol ideeën
Met 3 koppen koffie in m’n handen stap ik de afdeling op. Zelden ben ik zo warm ontvangen als op deze dag. Ik stel mij voor en leg uit wat ik kom doen. De ogen van Kees glinsteren op. Van calculeren is die dag niet veel terecht gekomen, maar er zijn ontzettend veel ideeën gedeeld. Kees blijkt een vat vol goede ideeën te zijn, maar weet deze moeilijk te delen met zijn omgeving. We maken een overzicht en brengen hier prioriteiten in aan; de meeste staan in het vak; ‘snel te realiseren, direct kostprijs voordeel’. De 3 beste ideeën werken we uit in een korte presentatie, welke we aan het eind van de dag willen presenteren aan de commercieel directeur.
Als we om 15:00 het kantoor van de directeur binnenlopen, is zijn eerste opmerking ‘Zo Kees, ga je nu eindelijk aan het werk?’. Een slecht begin. Ik vraag naar de reden van deze vraag. De directeur is van mening dat iemand hard werkt als hij actief is. Dat Kees vaak naar buiten zit te staren; dat stoort de man.
Soms kun je als buitenstaander zo’n gesprek ombuigen. Ongevraagd weliswaar. Ik neem het voor Kees op; het naar buiten staren blijkt heel boeiende inzichten op te hebben geleverd. Het begin laten we even rusten en we starten de presentatie.
Commercieel interessant
Kees is de afgelopen maanden bezig geweest om verschillende alternatieven uit te werken. Al snel wordt de discussie technisch van aard, maar Kees doorstaat de kritische vragen prima. De antwoorden zijn vol heldere argumenten en blijken commercieel interessant. Prefab of storten in het werk, werkbaar weer, standaardisatie, het nut van bepaalde maatregelen; in het uur passeren veel onderwerpen de revue. Aan het eind van het uur stel ik een korte koffiepauze voor. De blik in de ogen van de mannen verraad een spoortje trots. Kees is blij dat zijn verhaal naar buiten komt en dat dit is aangehoord. De directeur is trots op de ideeën van Kees. Dit geeft weer wat hoop voor de toekomst.
Tijdens de koffie is de sfeer ontspannen; heel anders dan aan het begin van de bijeenkomst. De directeur en Kees zetten het gesprek op informele toon verder, de toon is vriendelijk en gedreven. We ronden uiteindelijk de bijeenkomst af met een overzicht van taken. Alle aanwezigen gaan met de ideeën van Kees de komende weken aan de slag en elke vrijdagmiddag delen we de stand van zaken. Door de nieuwe energie is de sfeer afgelopen weken flink veranderd. De directeur drinkt zijn koffie vaak samen met de calculatoren.
Dat de omstandigheden in de markt er niet eenvoudiger op worden, daar is iedereen het over eens. Maar om hier niets mee te doen en te blijven hangen in oude gewoontes, dat is een keuze die vaak onbewust gemaakt wordt. Kijk eens naar buiten en denk daar eens 5 minuten over na!